Kwiaty bzu czarnego.
Na terenach leśnych zasiedla zwykle skraje lasu lub luki leśne.
Występuje w żyznych lasach liściastych, zwłaszcza na terenach zalewowych.
Często jest na siedliskach antropogenicznych; w zaroślach porastających opuszczone osiedla, ogrody, tereny przemysłowe.
Młode okazy pojawiać się mogą nawet jako chwasty w uprawach.
Gatunek nie kolonizuje terenów pokrytych zwartą darnią trawiastą, dopiero naruszenie jej zwarcia umożliwia skuteczne wkroczenie czarnego bzu.
Gatunek preferuje gleby żyzne i bogate w związki azotu i fosforu, zwykle też bogate w potas, umiarkowanie wilgotne.
Kwiaty kasztanowca.
Napary i herbaty z kwiatów kasztanowca działają uszczelniająco na ściany naczyń włosowatych i przywracają ich elastyczność.
Napar z kwiatu kasztanowca wpływa pozytywnie na cały układ naczyniowy,
poprawia krążenie oraz ukrwienie skóry, wzmacnia odporność i przeciwdziała stanom zapalnym i co najważniejsze – zastojom żylnym.
Stosowany zewnętrznie wpływa także kojąco na skórę – działa przeciwbakteryjnie, przeciwzapalnie i łagodnie ściągająco.
Ma także zbawienny wpływ na przewód pokarmowy wykazuje działanie rozkurczowe, przeciwzapalne i przeciwbakteryjne.
Ma również łagodne właściwości przeciwbiegunkowe.
Jasnota biała.
Znana też jako biała pokrzywka lub głucha pokrzywa bądź martwa pokrzywa.
Ma działanie przeciwzapalne, wykrztuśne, moczopędne i słabo ściągające.
Największe zastosowanie znajduje w leczeniu chorób i dolegliwości kobiecych.
Napar z białą koniczyną stosowany jest przy nadmiernym i bolesnym miesiączkowaniu kobiet,
gdyż zmniejsza krwawienie. Leczy też u kobiet upławy i stany zapalne narządów płciowych.
Polecane jest też przy obfitych miesiączkach picie odwaru 3 razy dziennie w równych porcjach.
Rośnie na przydrożach, rumowiskach, w zaroślach, w rowach. Zwykle tworzy skupienia.
Bylica piołun.
Zwyczajowo nazywana także piołunem, psią rutą, absyntem, wermutem, bielicą piołunem.
Piołun wykorzystywany jest jako przyprawa. Znano ją już w starożytnym Egipcie.
Pite w formie nalewki lub palone, najczęściej jako ekstrakt, wykazują lekkie działanie psychodeliczne.
Odwar z ziela można także stosować zewnętrznie przy zwalczaniu pasożytów skóry, owsicy i glistnicy.
Roślina preferuje miejsca słoneczne, otwarte, nieosłonięte od wiatru.
Dobrze rośnie na lekkich suchych glebach bez dużych wymagań względem podłoża, jest też mrozoodporna.
Tasznik pospolity.
Regionalnie nazywany bydlnik, gryczka, kaletki, sumki pastusze, chlebek Baby Jagi, tobołki pastusze czy babci serek.
Wartościowymi preparatami z ziela tasznika są tylko zimne ekstrakty. Odwary i napary pozbawione są właściwości leczniczych.
Można z niego przygotować macerat, nalewkę i sok.
Rośnie przy drogach, na torach kolejowych, podwórzach, na wysypiskach śmieci, ugorach, w ogrodach, w szczelinach murów.
Szałwia.
Liście i cała naziemna część rośliny kryją w sobie bogaty w wiele składników olejek eteryczny.
Picie naparu, a także nalewki z suszonych liści szałwii,
jest wskazane między innymi w celu wzmocnienia i regulacji czynności wątroby, i regulacji zaburzeń miesiączkowania.
A także w celu usprawnienia pracy układu pokarmowego przy dolegliwościach, takich jak:
zgaga, wzdęcia, bóle brzucha, biegunka, nudności, osłabiona perystaltyka jelit, nieżyt żołądka i jelit oraz zatrucia pokarmowe.
Rośnie na słonecznych zboczach i skałach, na glebach bogatych w wapń, pulchnych i w miarę wilgotnych.
Rdest ptasi różnolistny.
Znany również jako wróble języczki, świńska trawa, podorożnik.
Roślinę zbieramy w początkowej fazie kwitnienia, ścinamy ulistnione i kwitnące pędy.
Rdest ma właściwości moczopędne, odtruwające i przeciwkrwotoczne. Ma ono również działanie przeciwzapalne.
Rośnie na podwórzach, przydrożach, nad rzekami.
Zbierając zioła, musimy pamiętać aby szukać miejsc oddalonych od ruchliwych ulic.
W przeciwnym razie możemy uzbroić nasze lekarstwo w trujące metale ciężkie.
Do zbierania ziół wybierzmy torebkę z naturalnego materiału lub koszyk wiklinowy , nie zbierajmy ich w folię.
Na terenach leśnych zasiedla zwykle skraje lasu lub luki leśne.
Występuje w żyznych lasach liściastych, zwłaszcza na terenach zalewowych.
Często jest na siedliskach antropogenicznych; w zaroślach porastających opuszczone osiedla, ogrody, tereny przemysłowe.
Młode okazy pojawiać się mogą nawet jako chwasty w uprawach.
Gatunek nie kolonizuje terenów pokrytych zwartą darnią trawiastą, dopiero naruszenie jej zwarcia umożliwia skuteczne wkroczenie czarnego bzu.
Gatunek preferuje gleby żyzne i bogate w związki azotu i fosforu, zwykle też bogate w potas, umiarkowanie wilgotne.
Kwiaty kasztanowca.
Napary i herbaty z kwiatów kasztanowca działają uszczelniająco na ściany naczyń włosowatych i przywracają ich elastyczność.
Napar z kwiatu kasztanowca wpływa pozytywnie na cały układ naczyniowy,
poprawia krążenie oraz ukrwienie skóry, wzmacnia odporność i przeciwdziała stanom zapalnym i co najważniejsze – zastojom żylnym.
Stosowany zewnętrznie wpływa także kojąco na skórę – działa przeciwbakteryjnie, przeciwzapalnie i łagodnie ściągająco.
Ma także zbawienny wpływ na przewód pokarmowy wykazuje działanie rozkurczowe, przeciwzapalne i przeciwbakteryjne.
Ma również łagodne właściwości przeciwbiegunkowe.
Jasnota biała.
Znana też jako biała pokrzywka lub głucha pokrzywa bądź martwa pokrzywa.
Ma działanie przeciwzapalne, wykrztuśne, moczopędne i słabo ściągające.
Największe zastosowanie znajduje w leczeniu chorób i dolegliwości kobiecych.
Napar z białą koniczyną stosowany jest przy nadmiernym i bolesnym miesiączkowaniu kobiet,
gdyż zmniejsza krwawienie. Leczy też u kobiet upławy i stany zapalne narządów płciowych.
Polecane jest też przy obfitych miesiączkach picie odwaru 3 razy dziennie w równych porcjach.
Rośnie na przydrożach, rumowiskach, w zaroślach, w rowach. Zwykle tworzy skupienia.
Bylica piołun.
Zwyczajowo nazywana także piołunem, psią rutą, absyntem, wermutem, bielicą piołunem.
Piołun wykorzystywany jest jako przyprawa. Znano ją już w starożytnym Egipcie.
Pite w formie nalewki lub palone, najczęściej jako ekstrakt, wykazują lekkie działanie psychodeliczne.
Odwar z ziela można także stosować zewnętrznie przy zwalczaniu pasożytów skóry, owsicy i glistnicy.
Roślina preferuje miejsca słoneczne, otwarte, nieosłonięte od wiatru.
Dobrze rośnie na lekkich suchych glebach bez dużych wymagań względem podłoża, jest też mrozoodporna.
Tasznik pospolity.
Regionalnie nazywany bydlnik, gryczka, kaletki, sumki pastusze, chlebek Baby Jagi, tobołki pastusze czy babci serek.
Wartościowymi preparatami z ziela tasznika są tylko zimne ekstrakty. Odwary i napary pozbawione są właściwości leczniczych.
Można z niego przygotować macerat, nalewkę i sok.
Rośnie przy drogach, na torach kolejowych, podwórzach, na wysypiskach śmieci, ugorach, w ogrodach, w szczelinach murów.
Szałwia.
Liście i cała naziemna część rośliny kryją w sobie bogaty w wiele składników olejek eteryczny.
Picie naparu, a także nalewki z suszonych liści szałwii,
jest wskazane między innymi w celu wzmocnienia i regulacji czynności wątroby, i regulacji zaburzeń miesiączkowania.
A także w celu usprawnienia pracy układu pokarmowego przy dolegliwościach, takich jak:
zgaga, wzdęcia, bóle brzucha, biegunka, nudności, osłabiona perystaltyka jelit, nieżyt żołądka i jelit oraz zatrucia pokarmowe.
Rośnie na słonecznych zboczach i skałach, na glebach bogatych w wapń, pulchnych i w miarę wilgotnych.
Rdest ptasi różnolistny.
Znany również jako wróble języczki, świńska trawa, podorożnik.
Roślinę zbieramy w początkowej fazie kwitnienia, ścinamy ulistnione i kwitnące pędy.
Rdest ma właściwości moczopędne, odtruwające i przeciwkrwotoczne. Ma ono również działanie przeciwzapalne.
Rośnie na podwórzach, przydrożach, nad rzekami.
Zbierając zioła, musimy pamiętać aby szukać miejsc oddalonych od ruchliwych ulic.
W przeciwnym razie możemy uzbroić nasze lekarstwo w trujące metale ciężkie.
Do zbierania ziół wybierzmy torebkę z naturalnego materiału lub koszyk wiklinowy , nie zbierajmy ich w folię.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz